Kırmızı Kiremitli Ev

kırmızı kiremitli ev
başında kırık dökük düşünceleriyle
yaslamış bembeyaz gövdesini
asırlık ulu çınara
sundurmasından savrulan
tütün dumanları
kıvranarak dolanıyor saçak altlarında

eskimiş merdiven başında
susmuş narin takunya sesi
avluda koyun koyuna yatan
çakıl taşlarıyla
buruk bir veda havasında

bu sılanın gurbete gönülsüz nikahı
takınıyor yollar kara duvağını

şafak sökerken
yağız yiğit koynunda
terlemiş basma fistan
sereserpe gül dalında

gecedir
uzak bir göğün altında
eteklerinde iyot kokusu
soluyor gömme balkonlarda

tırnak diplerinde kalan toprakta
boy sürmeyen umutlar
emekçi vardiyaların tezgahında
dökülürken aynı kalıba

çığırtkan martıların arasından
havalanan allı turna
yorgun selamlar topluyor
sabahçı kahvelerinin tahta masalarından

''eğer bizi sual eden olursa
boynu bükük benzi soluk yar söyle''

...

efkar yüklü kervanlar geçer yüreğinden
göğsün tül perde
görünüyor hiç bir terazinin tartmadığı
gri tondaki hüzünler

dışın esrik bir taverna
için acılarla durmuş halaya
billur akşamlarda
sıra servilerin söylediği
sevda türkülerini unuttururcasına

kambur dünya
eğildikçe yükseliyor insan
beton binalara öykünen
kalpler soğuk belkide buzdan

oysa toprak
toprakta çürüyen başak
bekler gözlerinde yağmur taşıyanları

kapkara zaman ağarırken saçlarında
sitemli yalnızlıklar tüter
iç içe geçmiş evlerin bacalarında
ergen çağına varmamış çocuklar
en güzel masallarımızı satıyor
bu kentin mor ışıklı sokaklarında

kalk gidelim
güneş çoktan yürümüştür ovalara
dağlarda gün batmadan gidelim

ağulu bal olsada kınalı ellerde süzülen
kurtlar sofrasında aç kalkmadan gidelim
günden esirgediğin atlas tenini
hoyrat karanlıklar yırtmadan gidelim

kalk gidelim
yorulmadın mı ölüp ölüp dirilmekten
kalk n'olursun bir defa ölmek için gidelim