Kıskanç Güneş

Bugün güneşim doğmadı
Geceden beri bekliyorum
Belki bir ışık huzmesi yüzüme vurur da
Kendime gelirim diye
Ama şafak vakti geldiği halde
Güneşimden haber yok
Kim bilir nerelerde şimdi
Kim bilir hangi memleketleri aydınlatıyor
Beni buralarda unutmuş, karanlıklar içinde
Avâre yaprak misâli
Gâvur ellerde süzülüyor
Belki de artık doğmamaya karar vermiş
Darılmış bana, gönül koyuyor
Sebebini de anımsar gibiyim sanki
Ayla olan samimiyetimi kıskanmış
Yakamozlara serzenişlerime alınmış
Mehtaplı gecelerde tutturduğum
Üç-beş sevda türküsüne kızmış
Aya söylerim sanmış onları
Lâkin başkadır işin aslı
Gözüm aya, güneşe baksa da
Gönlüm Elif der
Odur, hem canı, hem canânı

Ne ömür boyu güneşin sıcağında yaşar insan evladı
Ne de sonsuz karanlık ister, ortasında ay ışığı

Doğ artık kıskanç güneşim
Doğ da tabiatım coşsun
Gönlümün günebakanları, peşinden koşsun...