Kıyam

kıyametim
iki dudak arası mahşerin



zebanilerle başlayan gece
bir ateşle sönüyor
her gece ardınca açıyor kapılarını
gittiğinden beri

kenarından geçerken
yanık masalların kokusunun
arşı aydınlattık
biz kördük
biz bir leyl sancısıydık aşk dilinde
iki yabancının başıboş çarpışmaları
kendi yürekleriyle


ins varlığımızla beceremedik sevmeyi
en gülünç yerinde ağlayandık sevdanın
en sevilesi çağında bir gökyüzünün
küs çocukları


bir kelimenin en can alıcı yerinde
ölen küçük bir ışıktı aşk
devrimiz geceye dönerken

gittin ve gülmedi bir daha
sağır kulaklarıma
yalnızlığın ekmeğime azık
gülüşlerimin çirkin yanında
gönül eskisi olarak kaldı aşk


kıyam kokuları süründük
bir ateşin etrafında benliğimiz
ölebildiğince aşk olmayı öğrenirken
olabildiğince yalnız düşümün adı olacaksın
tam da seni silerken cam buğusundan


gözlerim ilişecek kuzeye
zühreye
onu da ağlarken göreceğim
onu da bakarken aya
hayranlıkla
utangaç gölgelerin geçtiğini göreceğim odamdan
yine sızlayacak yüreğim
yine aşk senden bakmayacak



21.05.2013 / Şair-i Gülhan...189