Kıyamet Çiçeği Yalnızlık

Nereye uzandıysa elim
Devasa bir yalnızlık
Sarsıldıkça gönül evim
Kendi uçurumlarımı yaratıyorum

//Süngü çekilmiş iç sıkıntılarıma,
Cellâdıysa suskunluk//

Yabana bıraktım dilimdeki sözcükleri
Sustukça, göğsümde çocuklar ağlıyor
Çıralar tutuşuyor abı hayatımda
Gittikçe çoğalıyor yalnızlığım
Yüz yılın uykusuna dalıyor fikrimde
Yoldaşı oluyor ömrümün...

Hal böyleyken,
İçimde ki kızıl haykırışların
Suskunluğunu peydahlıyorum gittikçe
Örselenmiş yürek kelamımın
Kalabalık yalnızlığında
En çok sözcüklerim üşüyor
Yalnızlık rehin kalıyor beynimde
Çığlıklar doğuruyor alabora
Hançer kadar kesici
Rüzgâr uğultusu kadar sert...


Derinliğine gizlenmiş yüreğimde
İnce buz kırılganlığında
Akamayan yaş var gözlerimde
Oluk oluk taşamadan, kanayan
İnadına dökülemeyen...

//Gönül yangınlarımda
Ağlaya dursun mor menekşeler//

Kimsesizliğin kol gezdiği
Ahraz yüreğimde
Kıyamet çiçekleri açarken
Canımı yakıyor
İçimde ki yetim çocuk
Ve
Uslanmaz hıçkırıkları...

//Vurgunumun kuytularına çekilmiş isyan,
Ağıtını bekliyorum//