Körlük

gözlerin üzerine ölü yıldızlar toplanacak
irisin ay dönümünde imdatsız kararacak
ve sen
bakmayı değil
görmeyi bir türlü öğrenemediğinden
dünyanın yakın ucunu bile fark edemeyeceksin

ufuk çizgisi simsiyah

kaybolanlar köprüsü altında
gümüş sakallı
uzayın oluşumuna eş yaşı
kundaklık avuçları ile
bir sokak şairi cinnet geçirecek
gökten damla damla
şakağına kazıdığı şiirler
kendi kanıyla
onu yutacak, alıp içerisine

sen göremeyeceksin

ufuk çizgisi simsiyah

gece gündüz salıncakta sallanan
bilekleri narin
bilekleri ipince
hep ismini bilmediği kadınları seven
hep
kendi ismini nüfustan silen
upuzun koyu bir intihar
son kelepir öpüşlü
çatlamış kadehi
büyük bir şevkle
koyverecek eminim kendini

sen göremeyeceksin

ufuk çizgisi simsiyah

üzerine gazeteler kefen edilen
salt sol kolu dışarıda
o yalnız kolu
güneşi selamlayan
sökükler dokulu etraflıca
yarım yamalak bir düş
kayıp ilanlarının kara borsasından
ölüm ilanlarına düşecek
sahibinden kırık
sahibinde satılık

sen göremeyeceksin

ufuk çizgisi simsiyah

dudakları yakan eksi
eksik bir musikinin
en hüzünlü esi
usul usul yakacak
usul usul
bitirecek kendi kendini
önce
en lütufkar notasından başlayıp
sonra
sonrası yok işte
sonrası ayrık, aykırılık



sunu

görmeyi bilmediğinde
siyah
simsiyah bir körlük inecek
topraktan yüzünün hüznüne

sen göremeyeceksin