Kül Evi

senin bu çok ihtimalli gök/yüzün
temiz Istanbul suları umudunda
belki ikimize ait
dünyayla ilişiksiz
kağıttan gemiler yüzmektedir
dudak kıyılarında

senin bu yüzün ki imkansız bir ara sokak
bıçaklanan bir nara şiddetinde
harfleri uçurtma yırtığı
çocuk sövgüleri aklığında

yüzünde hüzün...

yaşlı ve elleri titrek begonyalar
hiçbiri yakışmaz diye yüzün kenarlarına
işlemez hiçbir masalı

onlara göre;
dünyanın avuçlarına çizilen
gözbebeklerine resmedilen
tek masal yoktur ki sonu ölümüne mutsuz bitmesin

ki dünya ile yaşıt ilk masalın adıdır
"ötenazi şenliği" ...

fakat sen yine de açma intiharlara
göğüs kafesini
açma, hatta kilitle ki kaçmasın
rengarenk muhabbet kuşları

şiirle şeytan taşlayacak zamana gelemedik henüz
henüz aşamadık kendi kıyametimizi ve arafımızı

bir ev düş(ü), düş(üş) ü
yanıyor kirpiklerinin güneşi
küle dönüyoruz

ev içimiz
biz evin içinde

kapısında;
yüzün: eski bir kutsal kitaptan alıntı...