Kum Saati

'Susmalıyım belki de.
Kefenleyip tüm kelimeleri, cümleleri,
öylece mısraları gömmeliyim.
Ne sahibim bu yerde ne de kiracı,
Sadece bir ömürlük misafirim ben.
Yüreğimiz kıymet bilene emanet...'

ayın yakamozu kandırdığı gece
zifafına soyunduğum bilmece
usul usul ziyan defterime süzülmekte

yel güle değdiğinde
fecrin bağrından sökülen
kızıl şavk yüzümde
üryan fikrimin ekildiği serde
zülfüm gözümü perdelemekte

kahrı kirpiğimde asılı
kırk yıl hatırlı göbek bağı
dizlerimde çözülmekte

zamanın insafsız döngüsünde
yıl vurulunca yirmi dörde
can kenarımı işgal eden
hercai menekşe
içimdeki kardeleni öldürmekte

kemâlime münhasır hevesle
garip bir şölenin ağır ezgisinde
ruhum inceden saz dinlemekte