Kuytudan Kurtaran Şiir

kavruk bir çocuk
ardında boşluk
elleri buz
teni ayaz
ah sarılsam
ısıtsam biraz


gözlerimin benzeri
ne çok giz biriktirmişsin

içimin eylül serçeleri kadar
sessizsin

ruhun uykuya dalmadan kaldır bakışını
gülüşümde hiç ölmeyen gündüzler var
seven gözlere bakmak tek haz
uzak dağların türkülerinden geldim
omuzlarına leyl bulaşmış
sızılarını silkelemeye gönüllüyüm
kuşlar öylesine aç
uzat ellerini
konuş
konuş biraz

hüzün gelipte gitmeyen konukmuş alnında
üzgünmüş saçlarının rengi
iz bilmez şaşkınlıktaymış
yaşama geç kalmış yazgı
dudaklarım ve dudakların gibi
soluk soluğaymış kimsesizliğin
öpersen anlarsın cennet yanıbaşındaymış
bahar havasıyla devam edermiş hayat
kuşlar öylesine bitap
uzat ellerini
dinlen
dinlen biraz

ben suskunu görünce
ayakta kalmış muhabbet
mavili seslerle ismini heceleyen aşk
rengini gün batımlarından alan yaralarımı
göğüs kafesime sakladım
güneşin tepesinden sana sesleniyorum


bir mum yak
çocuklar gibi düşün
küçük dozda ölümlerden korkulmaz
karanlık beni de yakalamadan
uzat ellerini
yaşa
yaşa biraz