Kuzinesi Tütmeyen Sofalarda
Kanatır hücrelerimi haziran
Doğumundur, ölümündür
Varlığını kutladığım günlerde
Yokluğuna bitişimdir
Varlığım, koruyanım neredesin
Sahipsizim.
Gittin ya bir haziran
Haziran bana hazan
Bilmem yıllardan ne, hangi gündü,
Zamanı bir yerlerde takvimden kopardın
İçimden kocaman bir can parçası söküp aldın
Beni sensiz bıraktın
Beni yalnız bıraktın
Dünya samanlık, ben kayıp iğne
Yetmiş iki milyon sarsa şimdi şevkatle
Şevkatsizim...
Senin kolların başka güçlüydü
Sıcağın büyülü
Derler ki, el pençe divan dururlarmış karşında
Granadayı çektiğinde Maksimin kapısına
İnanaman!
Öylesi sabırlı, öyle ılımandın alınca beni bağrına
Sibirya soğuğundan çıkıp gelsem kapına
Isınırdım
Kuzinesi tütmeyen sofalarda.
Kanım çekilir şimdi soğuklarda
Mevsimsizim...
Koca çınarım
Üzerinde büyüdüğüm toprağım
Yorgunluğum, umutsuzluğum,mutsuzluğum kaybolurdu gölgende
Kökümden, yaprağıma sığınırdım sana
Ben;
Bahçenin tek gelinciği
Kırağı vurur yokluğunda
Nasıl koyup gittin beni
Gölgesizim...
Kahramanım...
Kıyamazdın sen bir damla çocuk yaşına
Elin kolun dolu bayramlarda
Eksiğini yamarken yetimlerin
Bayramlarımı da götürdün oldu mu ya
Şimdi ben de yetimim.
Onulmaz, dikiş tutmaz sökükler bıraktın bana
Bak; yine haziran
Bak; yine babalar günü
Neredesin
Babasızım...
Murathan Mungan'ın babası (Mungan henüz çocukken) hapisten çıktığında büyük bir konvoy yolunu kesip karşılıyormuş. Eve geldiklerinde ise bir grup gazeteci fotoğrafını çekmek için herkesi oradan uzaklaştırıyor. Mungan'ı da. O ise babasıyla aynı karede yer almak, fark edilir olmak istiyor. Ama gururlu da! Salondaki diğer kapıdan arka odaya geçiyor. Odanın kapısı, babasının hemen sağında. Ama gururlu ya, orada kendini göstermeyecek! Defterinden bir beyaz sayfa koparıp, kapının camına yapıştırıyor. İşte o fotoğrafta Mungan'ın babası ve bir beyaz sayfa var. O sayfadaysa Murathan Mungan'ın kendisi, gururu, fark edilme çabası var... Hikayenin sonundan bir grup cümleyiyse aynen aktarmak istiyorum: â??Bütün fotoğraflarda babamın yanındaki kapının camında o boş, beyaz kağıt görülüyor: Gizli Ben Oradaydım. Babamın yanı başında. Kâğıdı öne sürüp, kendimi geri çekmemin işaretinde, sonraki hayatıma ait bir metafor bulmak mümkün elbet. Görülmek uğruna, yıllardır o boş beyaz kâğıda yazıyorumdur belki de...â? İşte Baba duygusu böyle bir şey olsa gerek..
Sen öyle sessiz izliyorsun biliyorum, gizlendigin kara bulutlarin ardinda. Ve ben en bunaldigim anda, sariveriyorsun simsicak kollarinla. Hic gitmedigini var sayiyorum. Her zamanki simarikligimla babalar gününü kutluyorum.
Kahramanım... Kıyamazdın sen bir damla çocuk yaşına Elin kolun dolu bayramlarda Eksiğini yamarken yetimlerin Bayramlarımı da götürdün oldu mu ya Şimdi ben de yetimim. Onulmaz, dikiş tutmaz sökükler bıraktın bana Bak; yine haziran Bak; yine babalar günü Neredesin Babasızım...
emeğin ve kalemin dert görmesin yürekten kutlarım güzel bir çalışma
saygılar yüreğe ve kaleme
Guzel siirinizi eminimki siz kadar babalarini seven siir yurekliler icinde yazdiniz; babam canim benim. kutluyorum, benim duygularimi yansitiyor butunuyle, tercumanim oluyor
ustalar yorumda ne güzel anlatmış şiirin güzelliğini şaireme şiire selam olsun.....sevgiyle kal👍👍👍👍