Lâl

hepimizi unuttular

ağacın gülü de bizdik külü de

uzayan bir avazla aklımızdan

ağladığımız türküleri çaldılar

göğüs kafesine saklanmış

onlarca ormanı yaktılar önce

gecenin gözüne ansızın çekildi mil

manzaranın içinde durduk öylece

dizemsizdi bütün yıldızlar

bahardık, düşeyazdık kışa

dökülmemiş diliydik çocukların

kahve tadında kırk yıllık hatır

bilmem kaç şiir doğmadan daha

ölümün ucunda kalmıştır

iniyor ömrün hayal perdesi

geçerken güneş önümüzde

bezeniyor dağlara gölgemiz

mum döküyor zaman, kesif odalar

umut var heybemizde ve uzaklar

âzâde bir mısradır şimdi lâl

susuyorum dudaklarına dünya

geldik ve gidiyoruz, işte bu kadar

aynı kalburda elesinler bizi

zaten hiç anlamadılar.