Lolocan'a Mektup(10)

Bir hazan mevsimidir Güneş vurur da deler geçer yürekleri,
Saba rüzgarıdır bu, eser gönlümüzün yaprak aralığından..

Berduş su kuşları vurur kendilerini çalılar arasında,
Dolaşır durur her yerde gönlümüzün intihar söylenceleri.

Bu gönül gemisi okyanusta battı mı? Söyle bana sevdiğim,
İçimizdeki bitmeyen aşki, bitti mi sandın, gönül verdiğim...

Haliç'te batan akşam güneşi gibi senin o masun gözlerin,
Unkapanında tutulan bir balığın çırpınışıdır yüreğim...

Martilar bir tutam balık için vurur kendini Haliç üstüne,
Karşıda Galata Kulesi hançer gibi takılır yüreğime...

Aşka vereceğim kendimi çaresi yok bu işlerin Lolocan,
Ne yapayım ki, ben ağlıyorken sen gülüyorsun kalmadı hayan..

Atsınlar beni susuz çöllere yansın susuz çöllerde her yanım,
Vursunlar beni kızıl bir şafak vakti, dökülsün her yere kanım...

Anka kuşlarının kanatları kırılmış, bak ağlıyor yüreğim,
Ey avcı !Kırılsın senin o tetik tutan aşağılık ellerin...

Bizler bilinmez bir seyyah gibiyiz, gelir geçeriz bu kervandan,
Bu azgın sular, akar durur gönlümüzün hazan aralığından...

Bir yol bulduk ki, gönüllere akar gider bu yolların sonları,
Aldanma sevdiceğim,zaman sana da biçer kefensiz donları...

Suların kaynar, donların biçilir incecik beyaz bir kefenden;
Kimisi Hint kumaşlarından bahseder,Kimisi bahseder senden...

Tarihin kör sayfalarına girdim,ceddini aradım orada,
Senin künyeni arayıpta buldum , künyen adiler arasında.

Lolomcan, senin için mezar kazmışlar , neden hiç haberin yokmuş;
Belki haberin hiç olmayacak sana mezar kazıyan ne çokmuş