Mabetlerin Kalbi

Bizim öykümüz karanlıklarda geçiyor

Gökyüzünün kasvetli kızıllığı ve
Tüm ışıkları söndürülmüş gecelerindir hüküm

Şimdi,mehtabı arayan gönlüm,uçurumlara
Şelalelere meylediyor
Hep boşluğu seyrediyor gözlerim

Ayan beyan ortadayken
Unutulmuşluğumuz,avutulmuşluğumuz
Ansızın kesildi ardımız sıra yükselen nidalar





Ey mabetlerin kalbi
Ey zarif şehir
Şimdi eskisinden daha karanlık odalar





Ruh iklimlerimizin değiştiği günlerdeyiz

Artık her çocuk gözlerini
Mevsimsiz bir sabaha açıyorken

Acıyor

İçimiz acıyor
İki dudağımız arasına sıkışıp kalan sözlerimiz...

Boşluğa asılı gözlerimizden
Bir atom bombası gibi düşerken
Mermer eşiklere

Biz hala uçurumun karanlık kıyısındayız
Oysa bir zamanlar
Aynalardan ruhumuzun derinliklerine bakmıştık

Köprüleri atmış
Bütün gemileri öylece yakmıştık kıyılarında
Şimdi sen kara bağrımda ağrım





Ey mabetlerin kalbi
Ey zarif şehir
Şimdi sen eğrim doğrumsun





Ey bütün başlangıçların son bulduğu şehir

Sakın ha dokunmasın duvarların ellerime
Ahım,eyvahım sana da bulaşır

El vurma tarihsiz günahıma
Bilirim ki hep günahsızlar dolaşırdı sokaklarında

Benimse şakaklarımda
Her günahın sonrası

Bir tel

Bir tel daha ağarıyor
Tan ağarıyor öpülesi gökyüzünde
Ve ben ağır ağır zamanın kollarında eleniyorum





Ey mabetlerin kalbi
Ey zarif şehir
Şimdi yüzüme kapanan kapılardan maverayı dileniyorum.

...

Bileniyorum