Madamın Arka Bahçesi

aklımın en müstehcen girdabında durur an
yaz güneşinin yakıcılığı

uzaklarda bir düş perdesinin aralanışı
hatırlanan hayalin içinde yükselen tozlu raflardan, şimdiye

***


ah!
solarken akşam karartılarında yeşermiş umutlar
serzenişleri kucaklardı boylu poslu bir kadın hayatın içinde
labirentte daralmış yaşantılar
elleriyle boşluklara uğurlanmış soysuz daralmalar
kaç kasılmanın içinden geçilirdi sahi

dün dünde mi kalırdı sevgili madam
ah gözümün feri çocukluğumun asaletli madamı
tüm bahçelerin enginliğinde pespembe güzelliğinle
mutluluk saçardın mahallenin çocuklarına
belkide ilk büyük aşkı tatmıştım senin güzelliğinle
ah kalbim!
taş plaktan yükselen nağmeler ve sıvası dökülmüş eski konakta
saksıda kalmış son manolya
ah gözlerim!
düne bakarken açıldı perdenin kanatları
sırma bulutlar havalandı derinden
düşme dedim kendime
düşlere dalıyorum sokağı görünce
ah aşk!
sıkı kavra yüreğimi!
sarmala bedenimi!
kadim bir yalnızlıkla sıvazlama yüreğimi
son gölgeyi kovalı çok oldu ömrümden
dokunaklı sahneleri sevmezdin madam
en şuh kahkahanla gülerdin arka bahçenin güllerini sularken
şimdi köhne bir konakta
akşam ortaya çıkan hayaletler bile yok ortada
ah zamanın acımasız adımları
sevgili madam keşke yürüdüğünüz yerde güller açsaydı yine
ardınızdan baksaydık huşu içinde
en görkemli gülüşünüzle yürüseydiniz çivi topuklarınızla
bergamot kokulu bir esans yayılsaydı yine geçtiğiniz sokağa
şimdi baktığımız yerde yavan bir tat
her kes aynı formda adımlıyor
nazenin baharlar, sert rüzgarlara teslim oldu
soldu çerçevede asılı fotoğraflar
eski bir devrin son ayininde kaldı sanki bildiğimiz aşklar
sunakta yakılmış bir mum
dilek ağacında eskimiş çaputlar
sizde geçip gittiniz madam
bir kahkaha tufanına atlayıp arka bahçeden

bir tek gül kalmış köşede dudaklarınız kadar kırmızı olan

***





Güzel Yorumuyla şiirimi onurlandıran Sayın Hasan Karaşahin'e
teşekkürler...




Temmuz/Bodrum/2014