Mağlubiyetin Zaferi

Akşam kızıllığı karanlığa dönüşürken yavaş yavaş,
Yanımda ayrılık vardı.

Mutluluk yerini, matem rüzgârlarına bırakırken, acıyla sarmaş dolaş,
Karanlığın soğuk kolları boynumu sardı.

Günler yalpalayarak geçip giderken,
Gözlerime yansıması düştü kederin.

Huzur bendini ta derine çekip gömerken,
Gönlüme sızısı düştü, mağlubiyetin zaferinin.

Sabah güneşi ışığını lütfederken atmosferden süzüp,
Loş odalarda, köşeme çekiliş vardı, kahırdan sızıp,

Bir Anka kanat çırparken mavi sonsuzluğa,
Boyumca gömülmüştüm hain susuzluğa.

Gırnata'da aşk tüm ruhlara nüfuz ederken, bir resital gibi,
Roma'da Atilla'yı düşlüyordum ve hayatım pamuk ipliği.

Arsız gülümsemeler boca edilirken üzerime, bitap halim,
Masumiyet el çekerken, ayakta durmaya kalmadı mecalim.

Kaçık bir piyanist tuşlara vururken, umarsız,
Yenik hikâyemin şarkısı besteleniyordu kaçarsız.

Hoyrat dudaklar adımı savururken benden yana,
Cımbızla seçiyordum tonları, inanmıyordum her duyulana.

Ares'ten saldırılar süreksiz, hatlarım hücumlara boğulurken,
Ölüler kucaklıyordum, siperlerimden düşüp, ruhları soğrulurken.

Birkaç çapulcu, henüz yaşamımda, ölümüme atıf ayinler düzenlerken.
Bir provaydı lahitlere her yatışım, ölümü özlerken...

Gece karanlığından soyunup, ölüme bürünürken,
Geliyordu, doldurarak kainatı tüm haşyetiyle, Azrail, ben ona gülerken...