Mah_rem

Verdikçe daha fazlası
Aldıkça eksiği
Hayattan şiir çektim
Kevgire dönmüş sızılarımın
Darağacına güneşi astım
Katmirin kuytusuna
Mah rem yattım A'raf'a

Sessizdi karanlık
Çıtırtıda kulak
Bilmedikleri korkutuyor insanı
Ve bildiklerim o kadar az iken
Dalıyorum şimdi üryan rüyalara
Başını sonunu hatırlıyamıyorum hatta ortasını
Düşün!
Sadece sayıklamalar hatırımda
uyanışlarım berbat
görense rüyalarım beni
gövdesi kenetli ve terli bedeni
kur şu yarı ölüşü zembereğim
divanlarda artık tüy_ü kuş olsun döşşeğim