Martı

Kapanmayan bir yara olmaktan çıktın
Sözlerin gözlerin ilgilendirmiyor
Açmasını dilediğim solmuş bir yaprak gibiydin
Şimdi yalnızca savrulmuş yaprakların duruyor.

Yara olmaktan çıktın
Beklenmiyor
Özlenmiyor
Sevilmiyorsun
Durdun;
Deli çocuk değilsin artık!
Şimdi büyüyüp yeşeriyorsun
Ben açıyorum
Sen soluyorsun
Ben yanıyorum sen görmüyorsun.

O kadar basit yaşıyorsun ki
Söylüyorum susmaktan beter ediyorsun
Damarlarımdaki kanım yaşatıyor beni
Seni sevmek istemeyişimi gözlerimden anlıyorsun
Anlıyorsun sana niçin vurulduğumu
Anlıyor fakat susuyorsun.

Yaram değil;
kalbimden çok uzaklara atmaya çalıştığım
Bir yüksün artık!
Kaldıramam bu yükü seninle
Ya ölmeliyim
Ya da öldürmeli
Ya susmalıyım senin gibi
Ya da gözlerimdeki nefretimle yenmeliyim seni

Yaram acıtmıyor suskun martılar uçuşuyor benden çok uzaklara
Meğer sana beslediğim
Soldurmamaya ant içtiğim
Sevgim de gidivermiş onlarla.
Şimdi hiçbir şeyim değilsin
Ne kalbimde
Ne gözlerimde
Ne beynimde
Ne de düşümdesin

Sana baktığım anda gözlerimle öldürdüğüm bir zavallısın sadece.
Ben öldürmeye çalışıyor sen ölmüyorsun
Sustuğun zamanda beynini kemiriyorsun
Ben gitmekteyim sen hala "kal"diyorsun

Gidiyorum,martılar bile şarkı söylemiyor
O kadar ucuz yaşıyormuşsun ki
Henüz kendin bile bilmiyorsun
Bildiğim tek bir şey var
Yaralarımı sardım
Uçurdum
İçimdeki sevgini martılar götürdü
Söyleyecek bir şey yok sensiz bir dünyada
Kaderine yenik mi düşecek bu yürek
Yoksa kaybolan yıllar geri mi gelecek bilmiyorum
Ona yürüyorum
Ona gidiyorum...