Meçhul Gariban

Perdenin,
Hiç açılmayan kısmında bırakıyorum seni
Pembe kirlenmişliğine
Bir şehrin en ücra sokağından vazgeçiyorum
Karanlık gözlerinden

Kaldırımın kıdemli çöpçüsü
Savururken süpürgesini
Mesaisini doldurmaya
Farketmeyecek yerdeki tozlu silüetini


Şimdi senden geriye,
Retinandan sızdığım o gecenin hapisliği
Maltada uzayan ayak sesleri
Bir de sönmeyen ampulün yorgunluğunda
Nöbetini devreden resmi bir yalnızlık kalacak

Bir trenin öfkesi eskitecek rayları
Ben yine peronda meçhul gariban olacağım
Katığına aşk konmayan
Tahterevallinin yüksek kanadında asılacak umutlar
Düşmeye meyilli


Tulumbadan içtiğim su kadar kısalacak hayat
Ve sevimsizleşecek
Her sabah işçileri taşıyan otobüsün gürültüsü

Hani şu bizim işçiler
Bayat bir ekmeğin telaşında
Tüm kaygısız yaşanmışlıklara...





Haziran'12