Meğer Hayat Seviyormuş Gözüm

savaşa sürükleyen hınzır sesler
bu şehrin
Vatikan Elçiliğinin sağında kalırdı
korkarım demirli bahçemizi
sağlam duvarlarımızı ezip geçecek
önce ''dur'' emri
ya sonra...



bak uğultulu hayat nasılda değişiverdi
pörsümüş acılar miras sayılmaz artık
-aç kapıyı bezirgan başı !
bu kentin ışıklarını zulüm yaktı
meğer hayat seviyormuş gözüm
kahrın üstüne kefende serilirmiş
hayret...



artık
kesin üstü örtülen iç kanamalarla artan acılarımız
bir tetikçi gibi dirilecek yeniden
koltuk sevdalılarına çatacaksa
en çok işçi sınıfının çocukları
içten içe satıldıkları için
bütün insanlık
ve yeniden
bu dağ
bu deniz
bu şafaklara
illede başını gömecek şu ayyuka çıkmış haksızlık
nasıl gömülmesin yeni yeni oyunlar bulduk çocuklarla
yıldızlara ketum olmadın mı dipdiri karşılıyor karanlık
bir kere tattın mı devrim ateşini
şahit olmadan ölmek yok
-ya yaşayacak ya yaşayacaksın ki
sonsuza kadar sürmedi hiç bir zulüm
göreceğiz
bir insan toyluğuna nasıl el verir güneş
zaten olmaz olsun iki büklüm yaşam
hadi insanca olanları bir daha yanıltacak olsunlar
haykırdıkça en nihayeti bir ölü gibi kokmayacak çocuklar
ne demek umudun evi yok
ve sevincin adresi
devran döndükçe döner yeniden açar kar çiçekleri
hücrelere bir kere sindimi özgürlük ateşi
öyle pisi pisine ölmek yok
burnumuzun kokusu kansızlık olmuşken
önce
''dur'' ...



meğer hayat seviyormuş gözüm
kahrın üstüne kefende serilirmiş
yaşamadan da ölünür mü hiç
vakit şimdi hakka tapma vakti
haksa hak
söküle söküle
elbet alınacak ezan şahitliğinde...