Mendebur
Güzel gidiyordu herşey
Güvenim tamdı kendime
Hatta başım sivrilmişti biraz
Ben yarattım lan bu dünyayı demiştim
Eserime bakıp gerim gerim gerinmiştim
Otuziki dişim meydanda
Kabarmıştım kara hindi gibi
Arkama şöyle bir baktım
Oh be! dedim. Aştım koca bir dağı
Nihayet indim düze.
Tam da o anda
Hayat..
ensemden yakaladığı gibi
Dayadı burnumu koca bir inek bokuna
Ye onu! dedi. Ye onu!
Mendebur hiç de gelmiyor biraz hava atmaya.
ne oldum değil ne olacağım hayatın bize öğrettiği bu olsa gerek. bazen en tepeden en aşağıya düşeriz. ve bu düşme normal bir insanın düşmesinden daha can yakıcıdır. çünkü en üsteden düşmek çok değer verdiklerini kaybetmek... zor olan bu. ama daha zoru bununla yaşamak hayatı. tebrikler güzel şiiriniz için...
çok sevdim gerçekten,
tebrikler
Tepkinin kendine özgü anlatımı bazen kendine kutlarım emeği selamlarım😙👍👍👍