Merjemâ / Susku

O martıların ağızlarıyla tuttukları ölümdü
Ben gördüm
Ve yığıldı gözyaşlarım zifiri bir gecenin koynuna.

Siz sakın görmeyin.

Arınırdı ruhum her yağmur damlasında
Ki annem ne zaman
Avucunu göğe değdirse
Utancımdan ağlardım
Daha sert düşerdi damlalar yüreğime.

Gece sol yanımda deşildiği vakit anlardım
Eylül soluklanırdı penceremde
Ve ayaz solurdum katran sarısı ciğerlerime.

Tırnaklarım avuçlarımı çizerek belirlerdi yörüngemi
Yüzümü nereye dönsem melekler bana küserdi
Ve çocuklar yüzleşirdi kaderimle
İçimde alabildiğince savaş.

Künyesine solunum yetmezliği düşerdi kahkahalarımın
Nefes
Son bulurdu yeni başlayan bir şiir'in önsözünde.
Ben yazgı derdim
Kalem yazmaya başlardı hiçliğimi.

Şehirler geçerdi düşüncelerimden
Bulutlar omzumda soluklanan Cebrail gibi
Her durak da ıslanırdım.
Bazen şiddetini artırıp çöle dönerdi dudaklarım
Hiç hayıflanmadım.

Yüzümü nereye dönsem Araf

Vakitsizce istasyonlara uğrardım
Umuda sallanan birkaç el uzanırdı önümde
Bendim o
Sizde gördünüz
Ve çok üzgünüm hepiniz cennetimde öldünüz.

Şimdi ağlamaya başlayan çocuğun teninden süzülsem
Yüzüme küfreder varlığım
İrem kokan şehir yüzüme kapanır biliyorum
Bu yüzden siz görmeyin.