Mevsimlerden İstanbul

Uzat ellerini İstanbul,
Saçlarıma dokunsun rüzgarın
Uzat ellerini mevsimlerime
Gözlerini kapat ve dokun bir kez sonbaharıma...
Çünkü gökyüzünün mavisini giyinip
Gidiyorum cümleleri intihar etmiş bir şiirden.

Biliyor musun
Ne zaman yüzümü assam
Hatıralar idam ediliyor sanki ...

( Bir kar tanesine tutunup gittiğim için
Yağmurlar özür dilerim sizden
Güneşin gözlerini bağlayıp bir veda bile edemiyorum şimdi...)

/
Uzat ellerini İstanbul
Çünkü
Gitmek değil bu
Resmen azrailin eline evimin adresini sıkıştırmak...
Hatta kar tanelerini vurmak gibi !

Ne olur vurmayın , üşüyorum ...

/
Uzat ellerini İstanbul
Geçmişte kaybolmuş küçük bir kız çocuğunun tenine dokun
Umutlarına dokun
Çünkü
Gülüşlerim alevlerden sıyrılmış bir kağıt
Ve gülüşlerin , kağıdı yakmaya çalışan bir yangın !

Oysa ki ağlamak ve şiir yazmak kadar kolay değildi yaşamak
Ah... Ayrılık uyurken penceremde
Aşkı hissetmek ne zordu !

Hissetmemek daha zormuş be İstanbul !

Biliyorum
Önce aşık olurlar
Sonra aşık ölür şairler
Sen de biliyorsun ki
Ölüm özgürlüktür küçüğüm...

(Bugün günlerden sen
Mevsimlerden İstanbul...)

Haydi !
Tutukla şimdi geceyi penceremden
Daha fazla ağlamasın şiirler...

( Not : Ayrılmadık, sadece ''biz'' yalnız olmayı seçtik...)

20 Ocak 2012