Meyilliyim Anamın Rahminden Tekrar Düşmeye

"Her yaşıma da şiir yazamam ya birader?

Şimdi desem ki sana;
Say işte Zeynep Kamil'den
Yani o eski Üsküdar'ın parke taşlı sokağından
Dokuz yüz yetmiş iki'den bu yana

Ama ağır , adım adım
Yavaş
Aheste!
Dinlemez koşarsın!

Hâlâ bebek gibi kokuyor tenin desene
Kundaklamışlığıma bakmadan ıssızlığımı
Çalmamışsın daha ananın ak göğsünün kapısını
Desene !

Yalan olsa bile
Haydi n'olur dene
Aldırma büyüklerde ağlar
Meyilliyim anamın rahminden tekrar düşmeye

Ah sessizliğimin sesi
Anlatmaya mecalsizim halimi
Otuz altı'da dur!
Es geçme hayata uzun bir mola vermişliğimi

Kopup şah damarım boynumdan
Yıkılmıştı ya üstüme zaman
Ve o meşum an
Düşmüştü payitahtımın surları hani

O dönem , her yanım kan revan
İşte tam da orada hızlan

Gözyaşlarımla dolsa da hokka
Parmaklarımın mürekkep karasına sen aldırma
Kırılmaya durmuşken kalem kınında
İlk saçlarımı yalancıktan olsun sen tara

Şimdi desem ki sana;
Sırf zevk olsun diye sallandırıyorum bu çağımı
Biteviye
Anla!

Ağır ağır say
Adım adım
Yavaş
Aheste!

İlişme şakak çizgilerime
Karışmamalı gündüz geceye
Zira ben farkındayım
Cefa testeresinde biçiliyor ömür
Vade tamam olmadan bitmezde

Yoruldun değil mi sende?

Keza hesap belli aslında
"Otuz yedi'de öleceğim" nasıl olsa
Susacak mısın?
Susma!

Anne kokuyor nasırlı ellerin
Daha bıyıkların bile terlemedi
Sakalına kar yağmadı de
Ne çıkar sanki yalan olsa bile
N'olur dene!

Aldırma büyüklerde ağlar,
Meyilliyim anamın rahminden tekrar düşmeye...

25 Mayıs/İstanbul