Mihrabım

// Bazen daha kötüdür her şey bir eşikten atlar insan //



osmanlı anam
yuvalarında zeytin tanesi gözleri
kaskatı çehrenle
-kan kus kızılcık şurubu içtim de
meyletme acizliğe
ağlattım yine şâhan dillerinin tembihini
bir duysan
silersin evlatlıktan beni

cürmüne kurban olduğum
bak!
kazan dipli dünya
anlaşmak istemediğimi de sanma
dedim
dokunma
Allah'ın belası dokunma!
iki yüzlü
hop
aldı beni
uçurumun intihar sokağına
tokat gibi esiyor rüzgar
benzimi kararttı bereket dediğin güneş
biliyor musun?
hırçın Ay
bütün sokak itleri dost suretime
-bir yıldız bile toplayamadım anne
uymayım diyorum şeytana
olmuyor işte
diyor ki
ölmeden önce
tüm ümitlerini
teker teker göm toprağın sinsilesine
ya yar bilecek halim
yada sırra kadem intihar süsüyle
inletecek bozlak türküm
elini eteğini öptüğüm kadınım
sırf mektup olsun diye
yakmıyorum kalemin ucunu
har aldığım nefesim
usandım
aklım kırk derece ateşte
ruhumda kaynayan kazan
alnımda inceden bir hastalık
saklanır
yamacımda da acı bir hatıra
akbabalar çimdi saatin çemberin de
kirlendi zaman anne...


vesselam
bir kuluna daha çok geldi yaşam
yıkılıyor imparatorluğum
surlarım
sırlarım
umutlarım
silik erkânım
ritmi kırıldı kalp aynamın
felaket cümleler üşüştü üzerime
bak gözlerime!
kadınım
bağışla
şahit Tanrım
solumuyor artık ciğerlerim.
tükendim mihrabım







( keyif diyebildinse elemine ne âlâ; hayat diploman dan dökülür yıldızlar tohum misali toprağa... )