Mongoloid

Sen sevmezsin ama
Bulutlar her düşü ve her gözyaşını taşır
Onlar rengini yüklerinden alan
Ve yükleri tanrılara ilham olan rûyalardır

Sen inanmazsın ama
Cennet diye bir yer vardır
Her yeri çilek bahçesi olsa da
Özlemenin ağrısı orada bile çoktur

Hiç sevmiyorsun değil mi,
Böyle uyumsuz sesler duymayı?
Ne kadar benimsemişsin
Hayat sanki mükemmel bir şiirmiş gibi yaşamayı...

Ne kadar yorgunum bilemezsin
Dünyaya itilmiş bir melek olmaktan...
Herkesin gözleri yabancı, kulakları sağır
En günahkârmışım gibi tüm kullardan

Ben bu kadarından da mutluyum
Bu kadar dinledin ya,
Sanki kanatlarını açmış bir cennet kuşuyum
Gagamda pamuk şekeri kokusu...
Sence bir gün ben de senin gibi olur muyum?