Müebbet

Müebbet

özgürlük;
mümkün mü?
yaşadıysan,
yaşadın ana rahminde.
hiçbir zaman özgür olamayacak;
ne yüreğinde ruhun,
nede beynindeki düşüncelerin.
bedenini saran bu korku,
senin esaretin...
bir suçlu gibi bakıyorsun,
gözlerinden okunuyor;
korkun kimden?
yaradandan mı?
yoksa kuldan mı?
ürkerek yürüyorsun,
ölüme giden mutlak yolda.
günleri sayar gibisin,
yaşanmadan;
başkası için yaşıyorsun,
hiç yorulmadan...
bu hayat senin,
tanrının sana verdiği süre.
sen zaten mahkumsun,
ne gerek demire...
hala çare arıyorsun,
boşlukta dolaşıyorsun.
her gün biraz,
biraz daha sona yaklaşıyorsun.
bu bir müebbet;
kendi elinde,
kendi kelepçelerin,
suçlu arama dostum,
kabahat senin.
her halükarda mahkumsun;
ne fark eder,
ha hücrende,
ha kendinde.
her gün biraz daha nâçar,
her gün biraz daha yorgun...
bir gün hesap soracak;
beynindeki tutsak düşüncelerin
ve yüreğine hapsettiğin ruhun.
ve sustukça devam edecek;
mahkûmiyet halin...