Mum Kokulu Gölgeler
Bir şair yalnızlığıdır yüzüme düşen....
Anemonların konukları vardı geceyi aydınlatan
ve Deniz dahi yakamozdu düşlerde
Bir gözyaşı süzülüşü kadar yakın
Bir iç çekiş kadar tutsaktı yürekler
Uzansa güneşi tutabilecek kadar büyük elleri
Günü yutar karanlığa saklardı aydınlığı
Masmavi bir fırtına eserken gözlerinden
Dökülürdü çisenti öğüt söylevlerine
Nazar tutmamış Mahir zirvelerin kokusu
Gün doğdu hep uyandıkların Ulaşında
Çokça bir gülümseme yayılırdı
Gönül yolculuğuna sallanan ellerin ardından
Çıkılan düşün paylaşımlarında
Sarılırdı yoksulluk zemheride sımsıcak
Söylenirdi bakışlar umut türkülerinde
Bir sabah ayazı sararken avluyu
Gün ışığına hasret üç ıhlamur açar gönüllerde
Sonra
Siner gece tanyerine usulca
Sakınır
Mum kokulu gölgeler ...
Not:
"Bu şiir onlara adanmıştır..."
Çok güzel benzetmeler var , biraz düşününce derinliklere itiyor insanı şiir , usta işi ... saygılarımla Hocam..😙