Mürekkep Gölgeleri

Karaya vurmuş düşlerin sus payında boğulurken çığlıklar
Ölü kentlerin mücella gri dalgaları
Ve paramparça hayallerin çehresinde sükûnetti cellâdım...



Üstüme kapıları örterken umutlar
Ölüyorum hüznüme kefil ay ışığında
Vefasız kirpiklerim m/eziyetle
Tenime ateşi değdiriyor tuzuyla
Büyüdükçe kendime yabancı bir boşlukta çırpınıyorum
Ölü bir nehir gibi
Kuştüyü döşeklerden düşüp devasa taşları kucaklıyorum
Tarumar ülkelerin çıplak sokaklarında öksüz militan
Boz bulanık bu çarkta koştukça koşan
Gündüze kavuşur muyum diye güneşi arayanım...




Hayalim ceplerimde
Yarınlara koşuyorum durmadan
Hoyrat seslerden uzak ve
Kafamda çözümsüz haller

Yüreğime nefes süren bu darbe güncesinde
Her yarın bir alışkanlığı sıralıyor umutla
Aşk ,senin ellerinle dokunmaktı yıldızlara
Senin gözlerinde inci olup doğmaktı 'biz' denilen kavramla...



Şimdi söylenmemiş her söze şerh düşerken kalemim
Muhafazakâr vitrinlerden uzak
Model yalnızlıkları teğet geçerek
Gönül köprülerine sıkıca tutunmaktı
Sefadan gayrı bilinmezlere gebe
Su gibi doğmaktı azade beyitlerde...


Hayat,sırların mihnetini öğrenmekti ehemmiyetle
Taşımaktı asaletle
Gözyaşı abı revan iken
Saydam ve zarif bir teselliydi umut
Güvercin kanadında...




Görmezden gelerek
Kâğıttan umutların ıslanan hışırtılarını
Bir ırmak kıyısında gölgemle oynuyorum





Haziran veladeti kızıl korla yücelirken sayfamda
Hüznün saçağından uçuyor iskeletim


İnci dişler arasından aşk açıyor tümceler
Kırmızı sunağında
Dikensiz bütün güller...




Ve...
Geceyle sızıyor içime üç harfli ketum sözcük
Can evimde gök mavi/m
Genzimde yosun kokulu sızı
Parmaklarımda mürekkep gölgeleri
Aşkın en yalın halini pembe kalemle süslüyorum



Yürekli başımı omzuna dayayarak
Sen'i ömürlük seviyorum...