Müsadenle

Bir değil birkaç defa okudum..Bire değil bine tanık oldum..Bazı şiirlere özgü bir tanımım vardır;şiirin ilmekleri okurun eline tutuşturulmuş,ne denli cesaret edip ilmeği çekiştirirsen o kadarını görürsün şiirin..Hani kullanılan kelimeler olsun,kurulan cümleler olsun ne kadar kapalı olmasa da muhtevaen,duygunun bir hayli yüklü aksettirişiylen ilişmeye korkarsınız bazı şiirlere,ne kadar dokunursanız o kadar kokusunu salar şiir,bilir ona uygun adımlar bilersiniz ya öylesi dolgun bir şiirdi.. Sahi ne renkti ömrümün yaşanmış kısmının bedenime ötesi ruhuma çaldığı..Mavi diye dilime işlenen nişanenin tonu neydi,denizden kaç ten açıktı gözlerime ilişen safir mavi,kaç renk soyunmuştu asli rengini bulana dek.. Hep işin kolaya kaçan yanında,ömrün seğirten yüzünde pinekliyoruz..Adım atmaya,adımları doludizgin sırlamaya korkuyoruz..Olanı olanca gücümüzle parlatmakla yetiniyoruz,ben yine dilime tutturduğum bir şarkı sözünde arıyorum aksi sedasını,bir mavi* imgede buluyorum sadakat terhisini.. Yine bildiğim unutulmuş şehirlerde volta attırıyorum düşüncelerime.. Ama yenilenmiş,sivrilmiş bir şiiri farklı bir sevinçle,hevesle avuçluyorum,bu sıradanlık içinde sıradışı satırlarla yükleniyorum

Hadi Sen dudaklarında eskittiğin o cümleyi söyle yine Görmek istediğin resimlere bak Duymak istediğin isimler büyüt düşünde

Ben yalnızlığı giyineceğim Müsadenle🤐

illede final dedim ben yine

hüzünlü bir tema çok hoş bir şiir

fakat mükemmel bir finaldi

kutlarım Oktay emeğin değer görsün.