Musalla Taşına Vurunca Anladım

Ben Anadolu'nun yitik sevdalı,
elinden de tutamadığın,
o zaman ki ela gözlü,
mahsun yüzlü çocuk...
hala hayatı tanıyamayan,
anlayamayan o adam...
sen bir sabun gibi elimden kayan,
balık sırtı,sancılı kara sevdam...

mühür gibi kalmıştı,
öylece dudağımın kenarında,
çitlenbik zamanda ki öpüşüyle.
üstümü örtüyordum,arada bir,
sıranmış yorgan gibi,
yalancı bahar düşleriyle.
neşeli görünüyordum etrafıma,
yokluğunda,
yüzümün sahte mütebessim gülüşüyle...

hani aşk beklemeyi bilmekti ya,
hani sevdalar uğruna ölmekti,
ben de attım kendimi, rüzgar önüne,
savrulan kuru bir yaprak gibi.
aklımın yolu sade bir intihardı.
ne oldu sanki,
bal tutan parmağını yaladı,
ben avucumu...

ömür mezata düşmüştü,
ederi kaç paraydı.
ne parası sudan ucuzdu,
hani nerdeyse bedavaydı.
akşam oluyordu,
sabah oluyordu,
aydınlıklar hep karaborsa,
ama dünya yine kapkaraydı,
uğruna ölünen sevdaların kalıntıları,
en son bedestan da kalmış,
bu zamanda bilimsellikten uzak,
gerçeğe aykırı palavraydı...

saçlarının teliyle bağlanmıştı,
sanki ellerim ayaklarım.
hiç bir bıçak,
hiç bir testere,
kesmiyordu,kesemiyordu bu düğümü,
bir uykuya dalmıştı gönlüm, derin bir uykuya,
hatırlıyordum hayal meyal,
rüyamda hep seni gördüğümü,
uyanınca anlatmak istiyordum heyecanla,
seni öptüğümü.
amma ve lakin,
başımı musalla taşına vurunca anladım,
o gece uykuda,yine sensiz öldüğümü...