Mütemadiyen Yokluğun
Sensizliğin tokatıydı yine yüzümde patlayan,
Takatım yok artık bir kelime bile konuşmaya.
Oysa bitkisel hayattan bile çıkartır dı bir sesin,
Yeterdi bana, kalan ömrümü yaşatmaya...
Hasretindi hep beni mütemadiyen yıkan,
Bıktırdı bu hayattan soktu yine komaya.
Düşünmekten kara ayazları saldı üstüme,
Mevsimsiz karlar yağdırdı,yaşadığım somaya..,
Bağlanmış iki yana,kalkmıyor elim kolum,
Gücüm yok bir adım yürümeye,koşmaya.
Yazmıyor artık kalemim,dönmüyor dilim,
Gönül izin vermiyor,sevmelere, coşmaya...
Hırsımdan yumruğumu vurduğum taş duvar bile,
Kıymıyor senin kadar, canımı acıtmaya.
Adının bir harfinin geçmesi bile,
Yetiyor beni saatler boyu ağlatmaya...
güzel ve içtendi..
sevgiler
Hırsımdan yumruğumu vurduğum taş duvar bile, Kıymıyor senin kadar, canımı acıtmaya. Adının bir harfinin geçmesi bile, Yetiyor beni saatler boyu ağlatmaya...
BİR BEN DEĞİLMİŞİM MEĞER DUVARLARI YUMRUKLAYAN,ELLERİNE SAĞLIK...
Final;
Çok başarılı efendim..
Kutlarım
Hırsımdan yumruğumu vurduğum taş duvar bile, Kıymıyor senin kadar, canımı acıtmaya. Adının bir harfinin geçmesi bile, Yetiyor beni saatler boyu ağlatmaya...
finalleri severim bir şiirde..mutlak final ararım.. değerli abim..yine yapmışsın yapacağını..başından finaline müthiş satırlardı..candan tebriklerimle..👍😙😙😙😙
mehmet
bu şiir benimmm
mısralar beni yazmışşş🙂 🙂
teşekkür ederim çok iyisinnn👍
sevgilerim en kocamanından sayfana😊