Mütemadiyen Yokluğun

Sensizliğin tokatıydı yine yüzümde patlayan,
Takatım yok artık bir kelime bile konuşmaya.
Oysa bitkisel hayattan bile çıkartır dı bir sesin,
Yeterdi bana, kalan ömrümü yaşatmaya...

Hasretindi hep beni mütemadiyen yıkan,
Bıktırdı bu hayattan soktu yine komaya.
Düşünmekten kara ayazları saldı üstüme,
Mevsimsiz karlar yağdırdı,yaşadığım somaya..,

Bağlanmış iki yana,kalkmıyor elim kolum,
Gücüm yok bir adım yürümeye,koşmaya.
Yazmıyor artık kalemim,dönmüyor dilim,
Gönül izin vermiyor,sevmelere, coşmaya...

Hırsımdan yumruğumu vurduğum taş duvar bile,
Kıymıyor senin kadar, canımı acıtmaya.
Adının bir harfinin geçmesi bile,
Yetiyor beni saatler boyu ağlatmaya...