Nazendi Hayat

...

bu da unutulur
deşe deşe yazdığım satırda küllenir
kimbilir
belki bir gün yıkılır benliğime taht kuran suretin
burasında
-da değilim hayatın
kırk yıllık akşamıma sabahıma ne mülayim anlar sığdırdım, inan
satır satır böldün de beni
kızılcık şurubu içti tabiatım.
dağlarını yıktı hayat
ellerimi süsleyen çiçeklerini soldurdu bir bir
bildiğin yirmi dört saatini
-biz böyle görmedik kadranına çektim ruhumu
ekmeği dizerek su içirerek
inledim
doymadı
kanmadı hayat


-Tanrının kestiği parmak acımaz
iftar vakitlerine sürdüm kederlerimi yine de işte


burasını da geçtim vallahi
lakin asaleti olmalıydı hicranımın da
bulanık sular akıttı üzerime...
annesi yok
ki
yenemedi hayat .

kahretsin kır zincirlerini de gel
ille de gel deryadan
arınmama sebep....
Yaradanın emaneti ne olur çık gel !
kurtar beni bu azaptan

umduğum medet çöreklendi kırk yıllık nefesime,
izler taşırmış ya hayat, olmadı işte
dalga dalga ezdiğin göğsümle bayrak salladım göğe

ödül verecekmiş Tanrı / güvercinin kanatlarına hayal iliştirdim hüsranımı görmedi kimse
özüyle
geldiği gibi gitti her şey de
bir sen silinmedin şakağımdan
alnımın çizgilerine mıh gibi oturan namus belam ama zaman
kış bahar neler geçmedi
ki

bir gün kimbilir unutulur semaya değen başın
imbatım bakışların
sana yıldızım derdim bir gün söner ışıklarım
dizginlenir boşluğa bakan ellerim
yüreğime sus demeyi öğretirim, kimbilir
sus!
kazma kürek
adım adım ölüm.
ama şu kesin
küstah sevdan benden önce gider siner kabrime
ne gelir elden
adam gibi sığamadın ömrüme..
Kahırdın hep be adam !