Nazlım....

Küçücük
Körpecik
Beş yaşında bir fidan...
Nazlım...
Saçları açık sarı,
Lüle lüle ensede,
Gözler,
Yeşil zeytin tanesi,
Allanmış yanakları,
Bakmaya kıyılamaz,
Nazlı bir çehre...






Parkta sallanırken,
Bütün çocuklar
Nazlım bir köşede,
Elleri yüreğinde,
Gözleri derinlerde...







Görünce beni,
Yanıma yaklaşıyor...
Nerede kaldın?
Diye sorular yağdırıyor...
Özür dileyerek başlıyorum,
Gerekçe anlatmaya...
Bak! Diyor hemen
Bir kere daha söylemem,
Haberin olsun,
Sana Anne diyemem,
Benim Annem var zaten...
Gelecek zaten diyor,
Umudu tüketmemiş ,
Annesiini bekliyor...






Bir süre sonra sıkılıyor yüreği,
Bu gün gelecekti ya,
Bir sorun çıktı belli,
Belki gelir akşama...




Annesini bekliyor,
Özlemi son safhada...
Nazlım esirgemede,
Annesi mahpushanede...
Düşlerini sayıyor,
Bebek, bilezik ,çanta,
Annem alacak bana...




Olgunlaşan yüreği,
Onur penceresinden,
Gelene hayır diyor...
Annem benim var zaten...
Bir bana gülümsüyor,
Bir bende çoğalıyor...
Kucağıma sığınıp,
Şefkatimi istiyor...
Ellerini başımdan uzaklaştırma diyor...



Nazlım,
Serçe bakışlım,
Küçüğüm,
Yürek sızım...



Kim haklı,
Kim haksız bilinmez belki...
Koca kervan içinde,
Körpecik yalnız selvi...
Yürek ucunda,
Annesinin özlemi,
Beklemekti kaderi,
Kavuşmak tek hayali....




Nazlım...
Yürek sızım...
Ağrıyan yanım...