O Esas Adamdı.........

onun erkeksi ve sert
mahmur bir tavrı vardı....
üstünde siyah bir gömlek
solgun bir ceket
gezerdi sokakları....


kısa kırdı saçları,
gülerdi bakışları...
dokunsan usulca
ağlamaklı bir yanı......





bir kaç sağlam arkadaşının dışında
mahalledekilerle sadece selamlaşırdı
herkes onu tanıyordu,
o kimseyi bilmiyordu...


/ya da bilmek istemiyordu..../






bir işi ,
bir eşi,
çocukları olmuştu....
bakınca maziye üzülüyordu...
hiç yalan söylememişti aslında ama,
zaman içinde bazen mecbur kalıyordu.....





sorsan yere sağlam basıyordu,
kazandıklarının yanında ,
kaybettikleri canını yakıyordu......
ne olursa olsun
hayata asılıyordu
gün yorgunuydu
yılları sormuyordu....






tüm serveti cebindeki üç beş lirası,
sabah gidip akşam döndüğü ekmek parası,
kalbinde taşıdığı deli sevdası...
bir de gülümseyen suratı,
yaşayıp gidiyordu.....





onun kocaman yüreği,
gelecekten umudu vardı...
bakışları sıcak ama yüreği ayazdı...
sıkılsa içe kapanır,
mutluysa padişahtı...
suskun,
hüzünlü,
mavi dünyası
bir kaç satıra sığardı.........





yılların geçtiğinin bal gibi farkındaydı,
sorgulanmaktansa hiç hoşlanmadı...
bu halinin yanında ,
teslim oluşu cabası
ufak ama kendine ait
harikaydı dünyası.....





akşam haberlere dalar,
ne hayaller kurardı..
türkü,şiir gazele düşer
sabahı sabah yapardı...
elinde sigarası
dumana dert sarardı..
hasta olsa içecek yoktu bir tas çorbası........




nasıl da sevilesi..
nasıl da yalnızdı...
ne sıcak elleri vardı,
bilirim uzatsa yakardı.......



yılmadan,
yanılmadan
her şafakta yeniden
alaca sevdasına fermanlar yazdırırdı....
bazen hayata kızar,
hep tekrardan başlardı
yağmurdan asla kaçmaz
doluya tutulmazdı....
hikayenin başrol oyuncusu
o bir esas adamdı.......







adam gibi adam
bir dosta yazılmıştır....