O Fidan

Bir damlaydı toprağa düşen yağmur,
O fidanın yeşermesine sebep olmuştu.
O fidan ki günlerce büyüyüp serpildi,
Bir sonbahar günü sarardı yaprakları,
İnce ince esen rüzgara yenildi.
Koptu dalından önce,
Sonra salına salına,
Bir o yana, bir bu yana,
Küüüüt diye düştü toprağın bağrına,
O minicik ağırlığıyla.

Sonra kopup düştüğü dala baktı,
Ne güzeldi o ilk tomurcuk anları.
Sonbaharın ilk yağmurları,
Derken kışın yağan kar,
Bir kabus gibi çöktü üstüne.
Ve bir dahaki bahar gelmeden,
Çürüyüp gitti, toprakmı oldu ne.

O fidan yine yeşerdi baharda,
Yine sararıp düştü yaprakları, küüüüt diye.
Bir daha, bir daha, bir daha.
Ama o fidan ki,
En sonunda sararmaz oldu yaprakları,
Neden mi ?
Artık kendisi kurumuştu çünkü,
Ve, en sonunda, oda yenildi,
İnce ince esen rüzgara.
Küüüt diye devrildi toprağın bağrına,
Birkaç mevsim, birkaç yıl geçince,
Aslına döndü artık.
Bir damla yağmurun etkisiyle,
Nasıl fırladıysa topraktan,
Şimdi de öylece toprak oldu.
Çünkü, yıllar ve zaman,
Onu da çürüttü ve yok etti.