O Köhne Tren Gar'ında...

Seni bekliyordum yine,günün birinde,
Bilirsin hani,
En son gözlerimizin,
Ayrılığı beklediği yerde.
El sallamıştın bana giderken,
Hüzünlü hüzünlü ağlayarak,
İşte o köhne tren garında.
Senden geriye sadece,
Bir kara gün,bir kara tren gar'ı,
Ve son çektirdiğin fotoğrafın kaldı elimde...
Çiçekli beyaz yakalığından,
Daha da beyazdı gül yüzün.
Asla yakışmıyordu o gül yüzüne,
Kara hüzün.
Siyah forman üzerinde,
Papuçların uymamıştı ama,
Çok güzeldin sen yinede...
Kızardım hep sana,
Saçlarını her ördüğünde.
Bağlama serbest bırak derdim,
Bari onlar dalgalansın özgürce...
Yıllar geçmişti,çok uzun yıllar aradan,
Artık trende geçmiyordu ya buradan,
Ben yine de bekliyordum seni işte,
Yolunu gözlüyordum dönersin diye,
Umutsuz umutların eşiğinde...
Sen giderken,
Bekle demişti gözlerin.
Bekle beni bıraktığın yerde,
Sen gitmiştin ama,
Umudun gitmemişti yine de.
O umut ki,
Katık olmuştu bende.
Her gün,her saat,an be an,
Lokma gibi dilim dilim içimde.
Saplı hançer gibi yüreğimde...
Evet bu gar'a tren gelmeyecek,
Belki bir daha,
Ve sende gelmiyorsun ama,
Kokun geliyordu,
Direklerde yankılanan,
Sesin geliyor,
Haykırışın geliyordu...
Gözyaşın damlamıştı rayların üstüne,
Gölgen düşmüştü bu kuru çeşmeye,
Yıllardır tren geçmesede buradan,
Sular akmasada bu çeşmeden,
Burada yazılmıştı benim buruk hikayem,
Burada tarih olmuştu benim yanık efsanem...


Eskimeyen şiirler...1995