Öksüz Yetim Kalem Kağıt

İntihar etti bir şair
Atladı şiirinden aşağı
____ilk satırdan
.
.
.
.
.
.
.
____Son satıra
Zorlu geçmişti son gecesi
Bir gazete ilanına kızdı önce;
Sevgili arıyorum; (SSK+Yemek+Yol)
'Yok devenin bale ayakkabısı' dedi
Bu kadar da düştü mü sevgi

Sinirini atmak için dışarı çıktı
Konuştuğu sokak çocuğuyla yıkıldı
'Şu avuçlarıma sığmayan kalbim'
'Kaç liralık ekmek eder şair amca'
'Satma' dedi çocuğa 'seversin belki'
Acıyla gülümsedi çocuk
'Benim bildiğim tek sevgi var şair amca'
'Oda üçken peynir ve ekmeğinki'

Çocuğa baktıkça çocukluğuna döndü
Küçükken dizleri kanıyordu
Şimdi kalbi...

Çocukluk aşkını hatırladı
Üflerdi dizlerine düştüğünde
Şimdi bulsa kalbine de üfler miydi?

Koca bir ömrü harcamıştı
Hemde peşin fiyatına taksitlerle
Sabıkası vardı düzinelerce
Hepside aşktan ve ayrılıktan yana

Satmamıştı üstelik son kitabı
Bu günlük yüzüne gülüyorsa hayat
Yarınki şakasını düşündüğündendi

Parası bitince giden aşkını düşündü
Konuşmaya başladı kendi kendine;

... Şehir genleriyle oynamış aşkın
... Denizden de çıksa yenmez halde
... Ayrılıksa aşktan kalma bir miras
... Varisi çok, sahiplenen yok
... Ve kaç neslin kan davasıdır ayrılık
... Her sevdada güdülür...
... Artık doydum aşka ölmelere
... Bu ayrılık kaç gecelik intikamdır
... Ne sesini duymak istiyorum artık
... Ne sessizliğini...
... Bu kez gerçek öleyim de bitsin

Yürüye yürüye gelmişti köprüye
Bir kağıt birde kalem çıkardı cebinden
Başladı yazmaya;

... Geç kalıyorum ilahi aşka
... Sahte aşkı ucundan tadıp
... Hesabı istedim garsondan
... Ben yokken çok korkuyorlar
... Evde yalnız kaldı Kalem ve Kağıt

... Hesabı ödemiş bir tanıdık
... Hemde benden çaldıklarıyla
... Sahiden çok bonkörmüşsün ayrılık

Kalemi ve kağıdı yere koydu
'Elveda çocuklar' dedi
Ve atladı köprüden aşağıya

Geride boyunları bükük kaldı
Öksüz Yetim Kalem Kağıt