Olmaya Deccal Çıka

Şen güne zehri döken, kem gözü yeremedik.
Her kulu evlâ sanıp,doğruyu göremedik.
Başları taş olalar, kurt gibi dalıverir,
Serveti elde tutup devranı süremedik.

Mektebi ters çıkanın, çarkına düşe durup,
Geçti bahar zamanın, fırsatı ne diyeyim?
Bir sürü loş kafanın, haddini veremedik.

Oldu ki zevk bulasın ardına ezâ peşin...
Şansa da set kuranın bendini seremedik.

Bin defa vah edesin bir kere tabu yıkan!
Olmadı şâd olmanın resmine giremedik.

Gün ola dostu seçen, arsıza riyâ eden,
Sır vere, pul vermeyen, cin leşi kürümedik.

Olmaya Deccal çıkar, ahlâkı hebâ eder.
Uymayan çulsuz yatar,dersine giremedik?

Kansıza yüz mü verek ranta beli mi dönek?
Kum gibi salya sülük dışkıda çürümedik.

Tek güne yüz dert bulup, kahrını çekedurup,
Bir günü ibret tutup, zevk ile bürümedik.

Ay yüzü merhem sanıp, sol yana çala durup,
Bin belâ birden bulup, bir bûse göremedik.

Bin kere sevdasının kahrını çölde döken!
Gül yüze yüz sürmenin zevkini deremedik.

Geçti bahar zamanım ömrü de zâyi sayam,
Goncaya dalma ne gam çiy bile giremedik

Kabrine boynu büküp, hasreti sular idim.
Ahrete posta salıp, ahvale eremedik.

Gel câna yas ta kalıp
............................ bir sana doyamadık.

Ahvâli köhne yazıp, lâf bile düremedik.




Temmuz -2008

Bir Özleşim Şiiridir.

Kem: ( Kötü, uğursuz) evla:( kötüden iyi) devran: ( refah yaşamak) had: (haddini bildirmek, sınır) eza( elem keder) ahval( haller vaziyetler) buse( öpücük , öpme) kabir( mezar)