Ölmeden Bir Gün Önce

Azılı ölümler kaynatıyor kanımı

Öldü mü geç ölmek lazım

Öyle değil mi

Ben

Dünyaya alışamamış yalnız bir adamım

Beni bırakın

Tek başıma yaşadım

Bırakmadılar bende aşk, bende gül

Bende özlem

Yaşamaktan arta kalan benim

Benim için ürkünç bir şey değildi ölüm

Hıncım

Beni eskisi kadar güzel bulamayacak

Sindiremeyecek beni insanlar

Yetim hakkı kul hakkıyla beslenenler

Çakalların sofrasında ben

Kursağınızda kalan lokmayım

Ölürsem şair ölürüm

Beni ne geceler ne de çeteler korkutur

Benim ayaklarımdı gümrah olan

Geceye ve soğuğa damgasını vuran

Şehrin insanlarına gülünç gelen de bendim

Korku salan da

Gölgem acılarıma hayranlık duyardı

Adımlarım garip bir hazla toprağa basardı

Bir türküyü terennüm eder gibi

Şairdim

Ölüm için ihtiraslarla seçilmişti acılı gövdem

İçimde çılgınlık, yasaklar, sürgünler

Eski dostlar

Bıçaklar

Yarasalar

Üzünçler ve aşklar

Kızlar bana ölümle gelirdi

Adına dua edileceklerin arasında

Adına şiirler yazdığım kızlar beni mahvetti

Bir güzele tükendi gençliğim

Sırtımda bir damla acı yok ki akmasın

Dünya

Var mı benden daha fazla

Yaşamaktan yorulan

Benim öldüğüm dizelerde

Aşk şiirleri ne kadar gösterişli

Oysa bendim aşkın döl tutan hali

O acı ki, meşhur aşk acısı

Bendedir sizde ki acının özü, mayası

Ezbere bildiğiniz şiir benim

Ben ki

Yaşadıklarımı belgeleyen suçlara, günahlara

Kanlara

Acılara direnç gösteren bir yürek ile meşhurum

Korku yanımda titrek bir ceylan gibi dururdu

Çünkü

Benim ellerim soğuk havalarla yoğrulurdu

Dağlardan gelirdi yalnızlığım

Çetin rüzgarlar ile akrandı yüzüm

Geceleyin acılar akardı gövdemde

Bir oluk gibi

Yüzümde kapılar kapanırdı

Gündüzleri ise yumruk gibi olurdum

Merdi yüreğinden

Nâmerdi gözünden tanırdım

Aşksa

Kadınların sahiden kadın olduğuna

Adamların da bileğinin olduğuna inanmıyorum artık

Ölmeden bir gün önce anladım

Yaşamak benim harcım değilmiş

Ömer Altıntaş