Ölmek Zamanıdır Eylül...

Düşsel nöbetlerle teslim oluyor gece
Kankırmızı gözlerim bulaşmış kızıl şafağa
Ümitsiz bir vuslatın girdabında savrulurken ruhum
Sürüklenir bir hazan rüzgarında,
Medet bekler hep ilkbaharlardan,
Kül rengi düşlere sarılır olmuş sevda...

Ay meşkte denizle yakamozda
Yalnızlığı damıtır gözlerim, süzülürken yıldızlar
Yokluğun yağıyor geceye hüzün faslında
Siyahında ağlayan hüzzam,
sukunet çığlıklarıyla ?'es ?' korkusunda
Gönül telimden yayılır nağmeler sen akorlarında
Salınır karşımda özlemin reverans telaşında
Sensizliği bestelerken tüm şarkılar
İçli içli süzülürsün içime sonbahar akşamlarda

Bir şehrin serzenişlerinde uyanır yürek
Acının çığırtganlığı yayılır çıkmaz bir sapakta
Patikalarda salınır yalnızlık sensizliğin avazında
Yağmur dokunuşlarıyla ürperir kaldırımlar
Gözyaşım öykünür buluta,
Sağılırken hüzün damla damla
Akdeniz taşar gözlerimden, ince ince sızlar sevda...
Biraz daha ölüyor bu şehir pervasız gidişlerinden
Uzlete çekilmiş vuslat, yürek sokaklarında
Gezinen bendim içinde meçhul
Zulmetinde sızlarım ıslak bir eylül zamanında

Gelişinde Hazandı kadermi bilmem
Yine bir hazandı gidişinde
Dirilirdi sende , nevbahardı tüm mevsimler
Sonbaharda gizliymiş ölüm oysa

Hazan yağmuru sanma bu düşen
Gözyaşlarımdır toprağa...
Ölmek zamanıdır Eylül !
Kimbilir daha kaç kez sonbaharda...