Ölü Sevici Kent Hikayeleri / Ölü Atlar Sokağı

1...


Dişleri dökülmüş köpek kıvamındayken korkularım
Yatağımın altına saklanmıyor kindar bakışlarım...

Burnuma kan kokuyor...

Kirden dokunmuş bir kefen hayalet şimdi.
Ellerine bulaşan karasıyla
Yüzüne al basan loğusa kadar azaplı bırakmaz mı insanı ölüm?


2...


Soyunmaya hacet bırakmayan akşamlarda,
Saçları sen kokan bir ceset kıvamındayken ruhum,

Ateşi alnında birikmiş
Gözlerinin feri kaçmış,
Dudakları çatlamış...

Bir ölüm sunulmuş ki

Amansız...



3...


Gizleri ayyuka çıkmış bir kocakarının
Yeni yetme bir kıza kirli maharetlerini
El vererek devam ettirmek istemesi kadar

Lüzumsuz...



4...


Çelimsiz bir kırlangıç kadar ölüme yakınım bu aralar.

Kanat açacak güç yok bakışlarımda;
Yeni iklimler keşfinde hep yaralanmışken parmaklarım,
Ölü sevici bu kentin soğukluğunda can vermeye hazırım...

Kimse kehanette bulunmasın

Ölümler;

Zamansız...



5...


Çocukluk günlerinden kalma fakir anılar diziyorum önüme,
Hangisini yerinden oynatsam bir inançsızlık düşüyor pencereme

Ben;
Sana büyüttüğüm camgüzellerini yaşatamıyorum...

Toprağım;

Susuz...



6...


Koşup arkasından kapısına asıldığım at arabası düşüyor aklıma

Nedensiz...

Ve arabacının ayağı kırılan atını vuruşu gözlerimin önünde;

Ağlayışı;
Suskunluğun duvarlarını döverek.

Ve ardından ölüşü arabacının...

Öyle bir ölüm ki;

Sessiz...

Bir ölüm ki;

Kimsesiz...



7...


Şimdilerde içimdeki yılkı atın yelelerinden kan damlıyor
Gözleri ağlamaya hasret;
Hiç bir şey söylemeden ruhumu vuran bulunur mu?

Artık kelimelerim

Takatsiz...




Ekim'2009 Aydın...