Ölüm Karanlık Çocuklar Peydahlar

Vur sevdam;




Vur beni de lodosunun yüzümde bıraktığı telaşa.




Hadi;
Mavisinden çaldığın gecelerin vicdan azabıyla
Karanlık çocuklar peydahla yarattığın aşka.




Korkuyu es geçip,
Kararsız günbatımlarının sarhoşluğuyla doldur yatağımı
Ölüm hiç bu kadar yakın olmamıştı nasılsa...




Sen gerçekten
Hareli melekler mi gelecek zannediyorsun
Bu günahkâr ruhlarımızı almaya?




Bil ki,
Gökyüzü tüm hiddetiyle rahmet yerine
Azap yağdırırken varlığımızın son çırpınışlarına
Fikrine yarenlik eden ifritler eşlik edecek son yolculuğumuza.



Adı konulamayan sinir krizlerine şahitlik yaptığında
Anlayacaksın günahlarımızı
Utanacaksın içinde çürümeye yüz tutmuş savunmasız çocuktan...




Belki
Görmezden geldiğin kırılgan ruhuma




Belki de
Hiçbir masalın devleştiremediği,
Sonu kavuşmak yazılmışken
Ayrılıkla takas ettiğin sevdaya
Ağlayacaksın.




Boşa çıkacak tüm çaban.
Ve
Can suyu yerine sayılmayacak
Damarlarındaki kan...




Güneşine aldandığın çorak sevdaların
Yalanlarında kuruyacak bakışların.




Sen,
Günahlarını hibe edip bıraktın ya beni deliliğimle bir başıma,




Kahretsin;
Dayanacak cılız bir aydınlıkta bulamadım sokaklarda.




Sorgularken içimdeki gücü küfre düşmenin korkusuyla,




Yalnızlığım, anlamını bile bilmediğin beddualara sırdaşlık yapmakta.



Dilerim ki;



Yezidin vebali asılsın boynuna...







Haziran'2009 Aydın...