Ömrümün Geri Kalanı

Şimdi sen; hani gittin ya çook uzaklara,
işte hiçbir gidişe,asaletin kadar mağlup olmadım ben aslında.
Ruhu yitik, yüreği bitik, mahçup bir şairdi bıraktığın,
mutlu ol sevgili, bak yokluğun koyuyor işte sonuçta.
Sol yanı hep soğukken sensizliğin,
gülüşlerini örttüm üzerime, öyle direndim hayata.
Bir martının son çırpınışıydı bu, bir şairin son çığlığı,
ne yazmak istedimse, bir düğümdü çaresizliğim boğazımda...

Oysa ne kadar da yeniydi saçlarında ellerimi keşfetmek,
tek kişilik zindanda, iki kişilikti acım.
Biliyorum, varlığında gökkuşağına bürünürdü aşk,
gidişinde anladım ki, içimi yakan bir 'yel'di adın.
Bunca koşuşturmanın ardında mağlupken hayata,
bir tek yalnızlığındı, başka herşey uzakken bana en yakın.
Bütün arayışlarımın en başında buldum seni oysa,
hangi göze baksam, hep tanıdıktı içimdeki sıcaklığın...

Hep bir gideni olduğundandır her aşkın bir kalanı,
hep bir biteni olduğundandır her aşkın bir yalanı vardı.
Oysa dörtbir yanım çevriliyken bile alevlerin ortasında,
belkide birtek gerçeğim, sana olan sonsuz sevdamdı.
Hep bağırarak söylenir yalnızlık şarkıları bilirsin,
ben en sessiz çığlıklarımda söyledim sen adlı parçayı.
Sendin benim ömrüme ömür katmak istediğim,
sendin işte bana öğreten, mutluluğu, sadakati, aşkı, hayatı...

Sessiz ve sakin bir hayattı çizdiğim kendime,
gündüzlerime hüzün düştü hapsoldum geceye.
Issızdı haykırışlarım, ütüsüz ve asil,
anlamam ki bu hınzır, hoyrat, hırçın gürültü niye.
Satılık düşler şehriydi içimdeki kalabalık,
yüreğimin devrik hükümdarı yine isyanın eşiğinde.
Ben hiç beceremedim düşlerimde seni yakalamayı,
yorgunum, ne olur kendini bende bırakma her gidişinde...

Kırık bir vazonun dışına taşmışsa acın,
bırak öylesine kendini hüzünlerin ortasına.
Yüreğinde açmayan çiçek, düşlerinde tomurcuk kalsın,
elbet birgün, seninde kalır gökyüzünde takılı bir yanın.
Ne bulmuşsa onu yitirmiştir gönül,
her kaçışta sadece kandine yakalanmıştır.
Eğer anlatabilmişse o sadece masaldır,
çünkü AŞK, HİÇKİMSENİN ANLATAMADIĞI KADARDIR...