Ömür Rapsodisi

Bilinmez bir düğün yortosuna uyanıyor sabahlarım
Keşmekeş sancılı ırmaklara akıyor zaman
Şakaklarıma kaçıncı mermi gözlerini dayayışlarım
Ve kaçınıcı yeminlerle pişmalığa geri dönüşlerim

Ellerim kesik çalar yüreğin bileyi taşı
Masatlanıyor cürüm noktasında
Kemiren ruhuma kıskanç nöbetleri

Yoksul aynalara bakamıyorum
El açıyorlar her defa ağaran saçlarımı bana gösterip
Duvarlar çivi geçen zaman yıpranmış çekiç
Vuruyor her dakikakada umursuz geçen zamanı

Hiç bir duam kabul yerini bulmuyor
Mümkün mü bu durdurmak kısır döngüyü

Zaman temmuz yağıyor
Oysa yüreğim eylül
Her katım nüksesi büyeyen bir ur beynimde
Çaresiz tüm hekimler
Her yanım hüzün rapsodisi

Hırsız bir gülüştür yar dudağından dökülen umut
Tutabildiğim alazlı bir dudak ürpertisi
Buselerini hatırlasam en makbulünden
Yar ırar benden asırlar ötesi

Ellerim benden önce koşuyor yok oluşlara
Tırmanmak imkansız
Yetişmek mümkün değil tükenişlere

Ömür mevhum
Gün tükeniyor laciverde bürünmüş bir güneş batmasına
Ayak ucuma birikiyor tüm geçmişim
Umudum eriyor
Kızıl topaçlı çocukluğum geçiyor gözlerimden
Diğer zamanları kaldırıp atıyorum
Tertemiz bir gülüşte
Sonsuz öpüşlerde kocaman bir yürek bırakıyorum