Ömür Üçgeni

Bir meçhulde yürüyorum adımları sıklaştırdım
Kırk yaşından gün alınca saç telini aklaştırdım

Bitmez sandım yol başında deli fişek yürüyorken
Eksileri düşünmedim süslü rüya görüyorken

Yormam sandım bedenimi kan damarda durmuyordu
Hor kullansam taşa çalsam mantık hesap sormuyordu

Hızla geçti gençlik çağım sonbahara demir attım
Koskocaman şu ömüre kederlenip hüzün kattım

Kimi zaman coşku buldum efkarımı attım dağa
Ezgilerle sırdaş oldum gitmedi benden ırağa

Muhabbette sözüm oldu hoş sohbete bağdaş kurdum
Şu dünyada boş yaşayan cahillere kafa yordum

Yaratılan tüm nesneyi bir görerek kucakladım
Sınav ettim vicdanımı nefsimi varda yokladım

Sevgi imiş yolun başı şefkat imiş tüm kazancım
Bir düşküne el atınca merhem buldu gizli sancım

Hak bildiğim doğruları zikreyledim her gelene
Bir selama dağlar aştım sofram açtım dost bilene

Alın terin kutsal saydım helal lokma doldu sofram
Hırs elinden su içmedim olmadı kimseye tafram

Mutluluğu kul olmakta bağlılığı gülde buldum
Tövbe edip bir dergahta erenler ceminde doldum

Okunmamış bir kitaptır gözüyle baktım insana
İki yaprak eylemeyen sitemim sevdadan yana

Hayatımdan kesitleri özetledim işte buyum
Gülümseyip hırsı yenmek takdir ettiğim huyum

MERDAN derler göbek adım ozanlığa heveslendim
Bir dervişden nasip aldım sevgi seliyle beslendim