Opia

bir oyunda

şiirimi saklasın çocuklar

yüzümden dökülen bin parça

yağsın kar -uzun uzadıya say

gözlerim görmesin varsın

sevildiğinizi bilsem yeter bana

içimi yılmadan çeken dağlar

eskiden sokaklar dolusu umuttum

aşıkken uçurumlar kendi karanlığına

unuttum

dalsın odalara şimdi bırak

yılları sürüyüp gelen arsız uykusuzluğum

alışık yorgunluğa

ayaklarıma yeni bir mecal sal

suskunluğuma kör ışıklar topla evlerden

değince koynumdaki resme

değişsin gök değişsin yer lütfen

ağıtlar mevsiminde sarı mutsuzluğum

bundandır belki sırnaşmam

penceremin kamburuna her güzün

neden açılır önüme çağ dedikleri

yalın. ziyan. hüzün.

ardımdan gelir hasta mahpusluğum

ağlamam

dursun sırlı zaman dağılsın yüküm ve ses

insan dilinde suçlanır durur gülüşüm

kara kalplerin beslediği

vurulmuşluğumu sen ey!

ölüme gün sayan bir yaşamlık heves

kanayan kelebeklerin düşen bir kanadı say