Otuz Dokuzuncu Gün

//Ey sevgili sesin bana en güzel hediyeydi//


Yokluğun lime lime bölerken nefeslerimi
iliklerine, hasret işlemiş bir zamanın döşündeydim
geceye yaslardım yüzümü
yüzün düşerdi karanlığımın kararlarına
yattığı yerden kaldıramazdım cesaretimi
kulağına fısıldayamazdım
SEN diyen sesimi,
nöbetler tutarken ellerimi
ben saymaya kalırdım
sesinden yoksun günlerimi.
her çentik bir asır saklardı
ve takvim yapraklarımın kopmamaya andı vardı.

Bugün gözüm aydın
hepsi düne kadardı

Yine ikindi gölgesi sesinle doğruldum
varoldum, huzur doldum
ve seni yazmaya koyuldum.

Ey sevgili,sensin sesine meftun kalışımın sebebi
gülüşün...şubatıma düşen temmuz gecesi
sesinin yankısına çarptığımdan beri
ruhum 'enel sen'diye inledi
başımda döndü semazen düşler
yörüngem gözlerine niyet eyledi
sesinle orucum iftara erdi

Şükrüme vesilem, ah ince sızım
ne desem gaflettir aşk senin adın
bilirim bu yolda boştur yanışım
bırak yüzüne yakın olmayı
daha seni anlatmayı başaramadım.


(Gözümde tüterdi o ırmak sesin / en güzel hediyemi iki kere bahşettin!/bugün kimse ölmesin/sevgilim sesimdesin!)