Öyle Garip Ki Taş Yüreğin

Yılları öğüttüm
Ömrüne kucak açarak
Vurdun alnıma lodosları
Denizimi kabartarak

Gönlümün saklı yerinde
Ayıbını anlatsa da aynalar..
Bir anlık gülüşler miydi
Yeni yeni,çizildi anlıma imgeler

Şimdi yatarım koynunda
Ömrün orta yerinde
Üstümde tüm bulutlar sürgünde
Oturmuşum bir öykünün orta yerinde!

Bilir misin ki ,hangi sahilden koptu
Unutulmuş zamana aşklar
Ömrü, böyle kadehlerden içerken
Kaygılarla sevmek?!..
Yıllanmış küllere savrulmak?!..

Uyanışı kımıldarken yüreğimin;
Kavramlarımın ölçüsüzlüğü
İç dürtülerimin isteminde.
Tüm belleğimin yitikliği
Yenik itiler düzeyinde.

Gölgemle yan yana yürüdün
Yanar söner ışıklar saçtın derinliğime
Gönlümdeki yokuşun,yolunu düzdün
Varılacak yerde, sabredemediğine ...

Taş mı yüreğin ?..
Sevmek, yaşamın arta kalan yeri
Sevilmekse, can suyu sarhoşluğun!

Bakarım da her kurguda, gözlerine...
Yenik tutsaklık başlamasın diye
Büyükçe suskularım dile gelmesin
Bu duygusal gelgitler sende iken
Mutluluğu tüketmeyi ,isteme benden !


/Unutma sakın;
Birkaç sözcükle anlatılmaz ki yüreğindeki yadsımalar
Duygularında bir asallık olsun isterim unutulmadan.../