Özlemek Seni

Özlemek seni
Yüreğin uf olduğunda üfleyememenin mahcubiyetiyle
Derdine derman olamadan
Bir çift sözle yüreğine dokunamadan
Hapsolduğum kabuğumda yankılanan çaresizliğin iniltisiyle
Özlemek seni

Yağmur sonrası hayat gibi tüten toprağın kokusunu
Kavruk çöllerin labirentinde anımsar gibi
Hayallerine parmağının ucuyla dokunup
Hangisinin gerçek olduğunu duyumsar gibi
Özlemek seni

Şarjöre tek mermi basıp
Aynadaki herife kin ile surat asıp
Tetiği son demine kadar kasıp
Ölümle oyun oynar gibi
Özlemek seni

Yeleli aslan gibi görünen serçeleri
Serçe görünüp aslan gibi kükreyenleri ayırt etmeksizin
Yiğidi namerde mağlup ettiren düzenlerin kaosunda
Elle tutulmaz gözle görülmez dünyalar kurup
Sadece körlerin görebileceği yolların uzak ufkunda
Sessizce kapıdan girişini bekler gibi
Gelmesi gerekip de gelmeyenleri
Gelmeyecek olanları

Yine de sabırtaşının umudunu
Aklının mihenkinde paralar gibi
Özlemek seni

İçine bıçak gibi batan hasretlerin çığlığını
Uçurum boylarında serbest bırakıp
Göğüs kafesinden salıverirken
Arkasından ağladığın gidişlerin keşkelerini gözler gibi
Özlemek seni

Gözlerine bakamadan gözlerin için şiir yazabilmek gibi
Sesini duyamadan her düşün yankısında sesinle uyanır gibi
Yüreğine doyamadan bir daha ki seferin dallarına yuvalanır gibi
Hayata doyamadan sensizliğin kurşun zelzelesinde telef olur gibi
Özlemek seni

Ya da koca gökyüzünü
Bir pencere camına sığdırıp
Yaşadığın kentin yönüne giden bulutların
Arkasından bakakalıp
Gözlerimi peşi sıra yağdırır gibi
Özlemek seni

Anlıyor musun!