Özlemiyorum Seni....

İki çizgi arasından bakıyorum hayata..
Pamuk ipliğiyle döşenmiş basamaklarım
Geçmişi kademe kademe siliyorum,
Eylül'den kalma endişeli rüzgarlar savuruyor hüznü.
Geleceği düşünmekten korkan yanımla,
Şimdiki zamanların kıyametlerini koparıyorum.
Artık aramıyorum hayata dair bir parça,
Sol yanımda açılan delikten bakıyorum yaşama

Yalnızca gözlerin var aklımda.

Puslu akşamlarda bir damla huzur arıyorum.
Sabahın altısı
Soğuk havanın hükmetteği sokaklarda yürüyorum usul usul.
Gölgemden bile kaçıyorum artık .

Korkuyorum...
Çok korkuyorum...

Yüzüme çarpan yağmur damlalarını besliyorum gözyaşlarımla
Yere düşen her damlanın sesi büyüyor beynimde
Yerdeki su birikintisinde bile aksini görüyorum.
Denizleri getiriyorum ayaklarıma,
O bile ölü dalgalarla başından geçenleri kıyıya anlatıyor.
Hafif bir meltem esiyor.
Güneşin sıcaklığını ilk saatlerinde bastırmak için/
Tüm soluğunu harcıyor...

Bir ben anlatamıyorum seni kimselere
Konuşmam yasak sanki..
Kim duyardı ki haykırsam ?
Bağıra bağıra ağlasam yarınlarıma
Sabahları uykulu sesiyle yatağıma uzanıp,
Öperek uyandıran adam yok diye.
Kim / ne diyebilirdi.. ?

Aynaların ters yüzüne senli hikayeler aksediyorum şimdilerde..
Hayır özlemiyorum senii..

Gözlerinin karasına hapsetmiyorum hiçbirşeyi.
Geceye kapatmıyorum düşlerimi.
Sabahları erkenden kalkmıyorum.
Saçlarımı sevdiğin gibi toplamıyorum.
Aldığın kazağı giymiyorum hiç.!
Karyağdı çiçeklerini bile sevmiyorum ..
Penceremdeki güvercinlerle konuşmuyorum..

Ve kıyamet dedikleri bir akşam ezanında,
Duymuyorum beni çağırışını...
Bakmıyorum omzumdaki kiramen-kâtib'in ellerine..
Yazılan her vazifeyi kimsesizliğime adıyorum

Geleceğin , geçmişini şimdiki zamanlara sığdıramıyorum..
Vakit geldi..
İpek kozasına bir kibrit çakmak istiyorum.
Ben gidiyorum sevgili/
Ama sana gelmiyorum ...
.

..